Wednesday, April 25, 2007

Πίτα Μπατζίνα

Η μπατζίνα είναι μια ωραία τοπική πίτα χωρίς φύλλο. Γίνεται σε πολλές παραλλαγές αλλά η πιο συνηθισμένη είναι με κολοκύθι τριμμένο –αυγά – γάλα – μαργαρίνη –αλεύρι-τυρί φέτα. Γίνεται σε μεγάλο ταψί και το μυστικό είναι να είναι όσο πιο απλωτή γίνεται για να γίνει λεπτή και τραγανή. Εγώ ποτέ δεν την πετυχαίνω , είναι αλήθεια, όλο μου γίνεται πιο χοντρουλή και δεν είναι τόσο καλή.

Έχω ένα φίλο από αυτά τα μέρη και κάποτε πριν από χρόνια η μαμά του η κυρία Σοφία μας είχε φτιάξει μια μπατζίνα άλλο πράγμα. Η κυρία Σοφία έλεγε ότι δεν της είχε πετύχει γιατί είχε κολλήσει στο ταψί και δεν έβγαινε ομοιόμορφα. Αλλά ήταν τόσο τραγανή που την κόβαμε με τα χέρια και προσπαθούσαμε να ξεκολλήσουμε τα απομεινάρια, θαύμα σας λέω!

Ο ίδιος φίλος μου έλεγε πως όταν ήταν μικρός, έπαιρνε μπατζίνα στο σχολείο για κολατσιό. Τώρα οι μαθητές μας φέρνουν κρουασάν του εμπορίου (μπλιαχ) και πατατάκια (δυο φορές μπλιαχ). Έτσι, φτάσαμε την περασμένη Παρασκευή να φτιάξουμε μπατζίνα στο σχολείο μπας και καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι…

Η συνάδελφος κυρία Αγλαΐα έφερε τα υλικά και έβαλε την τέχνη, τα παιδιά βοήθησαν και πάλι, η καλή μαμά κυρία Αντιγόνη την πήρε για ψήσιμο (εντάξει, είπαμε, είμαστε σχολείο με υποδομές αλλά ακόμη δεν έχουμε φούρνους και κουζίνες) και μετά μπήκαμε στην τάξη για μάθημα μέχρι να ροδίσει! Το αποτέλεσμα απίθανο: και τραγανή και εμφάνιση τέλεια και όλοι έφαγαν από ένα κομμάτι, κάποιοι έφαγαν δύο μου φαίνεται !

Saturday, April 21, 2007

Ψήνοντας και Φουρνίζοντας

Φέτος στο σχολείο έχουμε αναλάβει ένα πρόγραμμα με θέμα τη Διατροφή. Πραγματικά έχουν κάνει σπουδαία δουλειά οι δασκάλες της Γ και Δ τάξης. Έχουμε μιλήσει για πολλά θέματα, έχουμε ψάξει σε βιβλία και έντυπα για πληροφορίες μαζί με τα παιδιά και έχουμε σχεδιάσει κι άλλες δραστηριότητες.
Μια από αυτές τις δραστηριότητες ήταν το ζύμωμα ψωμιού για να γνωρίσουν τα παιδιά τη διαδικασία σε κάθε της βήμα. Είναι μια καταπληκτική διαδικασία σχεδόν μαγική, πως το αλεύρι και το νερό γίνονται ψωμί, γίνονται φαγώσιμο. Να μην πούμε για τη θεραπευτική αξία του ζυμώματος που πραγματικά ηρεμεί τους ανθρώπους. Αλλά τα έχουμε ξεχάσει όλα αυτά πια και λέμε «είναι δύσκολο, παίρνει χρόνο, δεν προλαβαίνω».
Ίσως μερικοί να πιστεύετε ότι τα παιδιά του χωριού θα ξέρουν από ζύμωμα αλλά δεν είναι έτσι. Είναι πια ελάχιστοι οι άνθρωποι που ζυμώνουν στο σπίτι. Τα παιδιά έχουν ίσως φάει χειροποίητο ψωμί κάποια φορά αλλά ποτέ δεν είχαν εμπλακεί τα ίδια στην παραγωγή του. Όπως και στο βάψιμο των αυγών αποδείχτηκαν πολύ πρόθυμα και ενθουσιώδη μάλιστα όπως θα δείτε από τις φωτογραφίες. Ακόμη μια απόδειξη ότι τα παιδιά θέλουν να παίρνουν μέρος στις καθημερινές δουλειές του σπιτιού αλλά εμείς οι γονείς τα αποθαρρύνουμε πολλές φορές.
Αφού το προτείναμε λοιπόν στα παιδιά, προθυμοποιήθηκε η γιαγιά ενός μαθητή να μας δείξει την τέχνη της και μάλιστα μας κάλεσε στο σπίτι γιατί στο σχολείο δε θα μπορούσε να γίνει σωστά.
Παρακολουθήσαμε το κοσκίνισμα του αλευριού το ανακάτεμα των υλικών το πρώτο ζύμωμα. Τα παιδιά ζύμωσαν και έπλασαν το καθένα το δικό του φραντζολάκι, έβαλαν και ένα χαρακτηριστικό πάνω για να το ξεχωρίσουν, το βάλαμε να «ανέβει» στο φούρνο και μετά το φουρνίσαμε. Εμείς γυρίσαμε στο σχολείο και μετά από κανά δυο ώρες το ψωμί ήρθε ζεστό και μυρωδάτο στο σχολείο και το απολαύσαμε με τυρί κι ελιές. Το τέλειο γεύμα.

Το πιο σημαντικό όμως που έκανε τη μέρα πραγματικά αξιομνημόνευτη ήταν η φιλοξενία των ανθρώπων που μας κάλεσαν στο σπίτι τους. Η οικογένεια Τασιούλη πραγματικά μας συγκίνησε. Φτάσαμε εκεί λίγο μετά τις εννιά και η κυρία Αντιγόνη, η μαμά, είχε ετοιμάσει ένα σωρό λιχουδιές για παιδιά και δασκάλες. Κανονικό πρωινό με γλυκά και αλμυρά με καφέ και χυμούς για τα παιδιά. Ο δε κήπος τους ήταν απόλαυση. Η μουριά με τα μπουκάλι (για να πάρει ωραίο ομπρελλωτό σχήμα) τα λουλούδια και πάνω απ’όλα η κυρία Λίτσα, μαστόρισσα του ζυμώματος και της φιλοξενίας. Αλλά και ο μπαμπάς εκεί να καταγράφει με την κάμερα τη διαδικασία και να επιβλέπει. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς!